14 TWEE OVERSPELIGE GELIEFDEN DOEN HET NIET

TWEE OVERSPELIGE GELIEFDEN DOEN HET NIET

Originele script voor

 8 afleveringen van een dramatische

Tv-serie

Geschreven door

Jules De Cort

EXT.               RIVIERDIJK           DAG

EMILY

(EMILY BOSMANS de hoofdverpleegster van rusthuis

Zilverschoon, staat op de verhoogde dijk nabij

een pad dat naar beneden loopt en naar het

rusthuis leidt. ze ziet VICTOR GOETHALS op de

fiets aankomen op het jaagpad)

VICTOR

(stopt, stapt van zijn fiets en geeft Emily

een wangzoen) Emily, ik bewonder je om je

gaven en talenten, om je donkere haren,

ovale gezicht, mollige gestalte, je

zinnelijke lippen, geheel gemaakt om ze

af te likken voor de wilde smaak van de

rouge baiser. Je bent bekwaam, vriendelijk,

vol toewijding en overgave en je werkt

hard met grote inzet. Zo zouden alle

hoofdverpleegsters, verpleegsters en

verplegers moeten zijn. Je bent volmaakt,

je hebt geen fouten.

EMILY

Alle verpleegsters en verplegers zijn als

ik. Je bent weer zo hoogdravend. Heb je

gedronken?

VICTOR

Een glas water, meer niet. Een verliefde

man ziet geen fouten aan zijn geliefde.

EMILY

Heb ik fouten.

VICTOR

Ik zie er geen en jij ziet er geen aan

mij. Wij lijden aan een door liefde

opgefokt gezichtsbedrog, we zien van

elkaar geen gebreken en onze

hersencellen kunnen daar voorlopig

niets tegen doen. Onze zintuigen en

onze rede kunnen niet op tegen de puls

van onze hormonen. Heb ik je dat onlangs

nog gezegd.

EMILY

Gisteren nog. Maar ik dacht dat

liefdesverklaringen anders klonken,

romantisch en niet pseudo-

wetenschappelijk. Dit klinkt als

iets dat je pas gelezen hebt.

VICTOR

Zo kan ik mij best uitdrukken zonder

hartstochtelijk te worden. Ik zal

je blijven lastig vallen met mijn

ontboezemingen tot ik van hogerhand

het bevel krijg om Zilverschoon

achter mij te laten. Nu Sander

Molenaars de nieuwe secretaris is

van het OCMW moet ik de

administratie van Zilverschoon

binnenkort overlaten aan iemand

anders, als hij zich heeft

ingewerkt pakt hij het rusthuis wel

van mij over. Hij heeft een beter

voorkomen dan ik en je zult hem

moeilijk van je lijf kunnen houden.

EMILY

Hoor ik daar een zweem van jalousie.

En een beetje vertrouwen zou je niet

misstaan.

VICTOR

Je kunt gelijk hebben. Hij is mijn

baas en ik heb het zelf gezocht als

ik hier zal moeten vertrekken, ik

had zelf voor secretaris moeten gaan,

die post is mij aangeboden geweest

maar ik heb mij erop ingesteld geen

chef te worden, van niets of niemand

en geen verantwoordelijkheid op mij

te nemen. Je zult niet lang meer

moeten luisteren naar mijn

ontboezemingen, je zult eindelijk

van mij verlost zijn.

EMILY

Je doet niet anders dan

verantwoordelijkheden opnemen, zeker

toen Van Horenbeeck nog secretaris

was. Ik zal je praatjes missen maar

het is nog niet zo ver. Toon je

kunstzin en beschrijf mij liever op

je wat opgewonden en lyrische manier

wat je nu voor je ogen ziet zodat het

in mijn geheugen opgeslagen blijft

mocht ik hier ooit weggaan.

VICTOR

(beeldmontage bij commentaar) Jij gaat hier

nooit weg. Ik verbied het je. Je kunt

niet zonder deze plek op aarde. Kijk dit

veie en vette land, de sappige weiden

geel van de boterbloemen, rood van de

ridderzuring, purperrood van de

wilgenroosjes daar in de beekkant, de

graanvelden prikkelend van stuifmeel,

het zwartgroene aardappelloof met de

onooglijke bloemen, de bosjes en de

hagen die het Hageland zijn naam geven

en in de richting van de stad de trotse,

robuuste, gotische kathedraaltoren.

Streken als de Provence, Toscane en

zelfs de nabije Moezelvallei hebben

hun charme en hun schoonheid maar

daar hebben ze geen knotwilgen zoals

hier,geen kathedralen en geen

blauwzwarte wolkentorens met regen

beladen. Had ik maar het talent om met

de pen mijn gevoelens in beeld te

brengen, dat is iets voor een

grootmeester der letteren, een schilder,

of liever een toondichter, want muziek

kan zoveel beter dan het woord de juiste

toon aanslaan. Om je zinnen te verzetten

en je driften tot bedaren te brengen is

er niets beters dan open te staan voor

de omgeving, voor wat je ziet, ruikt en

hoort, je te laten meedrijven op de rust

die uitgaat van de rivier, van de oever

met zijn boerenwormkruid en kleine

berenklauw, van het jaagpad, voorbehouden

aan wandelaars of konijntjes die mij

vertrouwen tot op een meter of twee,

maar zich niet laten strelen, nog niet.

Fietsen op de dijk mag en om ter hardst

lopen ook, copuleren als de zedenpolitie

het niet ziet. Zoals die keer op een

warme ochtend, toen ik botste op een

koppel dat het aan het doen was,

daar op de dijk, de jongen lag op zijn

rug met zijn hoofd bijna op de weg, zij

schrijlings op hem en maar van katoen

geven, haar prammen hossend op hun

hemelse ritme, alle twee naakt zoals

het hoort, puur natuur. Dingen als deze

laten mij van het leven genieten, dan

deint mijn welbehagen zachtjes als een

zee in rust of als de adem van een

slapende baby, dan zweven mijn zinnen

in de oneindigheid van het zwerk als

een bont gekleurde heteluchtballon.

EMILY

Mooi. Heb je dat opgeschreven en

gerepeteerd of schud je dat zo maar

uit je mouw. Als je zo praat ervaar

ik iets als een schoonheidsbeleving.

Door het leeftijdverschil moeten

we elkaar in onze jeugd ontlopen zijn.

VICTOR

Wat ik beschrijf heb ik onderweg van

af mijn fiets gezien, in mijn verstand

opgeslagen, laat het nu voor mijn ogen

afrollen en probeer het onder woorden

te brengen. Ik weet dat jij evengoed

als ik van het landschap en het

buitenleven geniet. Het mag eens wat

anders zijn dan zeuren over mijn grote

liefde voor jou of over het bed dat

wij nog altijd niet hebben gedeeld.

EMILY

Daar gaan we weer. We zijn alle twee

getrouwd Vik, maar niet met elkaar.

Overspel kan ellendige gevolgen

hebben. Is het dat waard.

VICTOR

Zoals ik mij nu voel wel, maar we

zijn serieuze mensen en dat houdt

ons tegen. Op mijn vrouw is niets

aan te merken, ik krijg wat ik graag

hebben wil en jij hebt een brave

man, het zou hen alle twee diep

kwetsen mochten ze ons op overspel

betrappen of als wij van hen weg

zouden gaan. Toch kan ik mijn

onreine gedachten niet van mij

afzetten. Een man bezeten door

seksdrang is een roofdier en voor

een roofdier zijn alle methodes

goed om aan hun prooi te komen. Maar

mijn seksdrang is getemperd door

mijn liefde.

EMILY

Dat is diep, Vik, maar jij bent geen

roofdier, met jou durf ik alleen op

een hotelkamer overnachten, als ik

neen zeg is het neen, je zult me niet

lastig vallen als ik dat zelf niet wil.

VICTOR

Dat weet ik zo nog niet. Een roofdier

overvalt zijn prooi, als de

jachtluipaard die de antilope in volle

ren de keel doorbijt, als de valk die

in de lucht hangt te bidden en

geluidloos op de muis duikt en ze

grijpt, als de slang die op sluwe en

slinkse wijze onhoorbaar en onzichtbaar

het onschuldige konijntje omkneld en in

een keer verzwelgt. Ook de rooftechnieken

van spinnen en bidsprinkhanen beheerst de

vrouwenverleider naast de taal van de

vleier, de lichaamstaal en het gezag dat

hij kan doen gelden om een mededinger

opzij te schuiven en de prooi voor zich

alleen te winnen. Ik ben niet het type

roofdier, ik zou er nooit aan denken

weerloze of zwakke vrouwen te

bespringen, maar ik verdenk Sander

Molenaers ervan zo iemand te zijn,

jij bent zijn lustprooi.

EMILY

Heel veel woorden om te laten verstaan

dat je toch jaloers bent. Het is waar,

Sander Molenaers jaagt op mij, dat is

duidelijk. Maar er is geen enkele

reden om jaloers te zijn.

VICTOR

Sander wil mij hier weg. Maar hij kent

je nog niet half, hij weet niet dat

jij het standvastige soldaatje bent.

Over mij weet je alles, iedereen weet

alles over mij maar wie ben jij, wat

weet ik tenslotte over jou. Je maakt

lange uren, je man is dikwijls voor

maanden weg, maar hoe red je het, dat

weet ik niet.

EMILY

Tien jaar geleden ben ik getrouwd met

Willy Glorie, hij is compleet het

tegenovergestelde van mijn eerste man.

Willy is doortrokken van goedheid,

zijn ideaal is zich wegcijferen voor

de medemens. Ik heb een stil

huwelijksgeluk gevonden na mijn

eerste mislukt huwelijk, ik ben mijn

man dankbaar, ik hou heel veel van

hem en ben hem altijd trouw gebleven.

Willy is landbouwingenieur, werkt

voor ontwikkelingshulp en krijgt

opdrachten in het buitenland, in de

derde wereld, hij helpt daar de

plaatselijke bevolking om meer uit

hun grond te halen dan zij en hun

verre voorouders ooit voor mogelijk

hebben gehouden. Hij is veel van

huis weg, soms maanden aan een stuk,

dat is niet ideaal voor een huwelijk,

maar hij kan het erop wagen want

hij is zeker van mijn trouw, zeker

na wat ik heb meegemaakt met mijn

eerste man, die vagebond, die

onmens.

VICTOR

Ik wist niet dat jij een scheiding

hebt gehad.

EMILY

(in beeld brengen) En hertrouwd, ik ben

niet zwak en weerloos. Ik heb geen

bescherming nodig. Ik heb eerst in

een algemeen ziekenhuis gewerkt, was

tevreden met mijn baan, heb de artsen

van mijn lijf weten te houden maar de

uitdaging van Zilverschoon sprak mij

aan. De hoofdverpleegster hier voor

mij had de laatste jaren haar werk

wat laten liggen, dat zul je zelf wel

weten, niet dat ze de oude mensen in

de steek heeft gelaten. Men zegt dat

niemand, zelfs de sterkste vrouw niet,

sterk genoeg is om het meer dan twintig

jaar uit te houden als

ouderenverzorgster. Ik wil bewijzen dat

ik sterk genoeg ben en het staat me aan

dat Zilverschoon een kamer open houdt

voor achterna gezeten en mishandelde

vrouwen, ik weet waar het over gaat. Bij

mijn eerste man heb ik het vier jaar

uitgehouden. Ik was overtuigd dat ik van

een grove bruut een beschaafde lobbes

zou kunnen maken, maar alleen met een

hersenoperatie had dat kunnen lukken.

Geen enkele keer heeft hij een goed

woord voor mij over gehad en de

vuistslagen volgden altijd als het eten

niet op tijd klaar was als hij thuis

kwam van zijn werk. Als verzachtende

omstandigheid nam ik aan dat hij

afstompend werk deed in een grote

autofabriek en hij verdiende in het

begin meer dan ik. Waarom ik met zo

iemand was getrouwd is gauw uitgelegd.

Ik was jong, had pas mijn eindexamen

afgelegd, was met mijn medestudenten

onze promotie gaan vieren, had teveel

gedronken, was op de mafkees gevallen,

die heeft mij ontmaagd om niet te

zeggen verkracht. Ik was er van

overtuigd dat er niets mis mee was

om met een werkman getrouwd te zijn,

maar ik had de tijd niet gehad om

zijn strontkarakter te leren kennen

en ik zat ermee. Het lag in mijn aard

om hem te helpen ontwennen van zijn

drankzucht en van zijn woede

uitvallen af te helpen en ik deed

alles om van hem een bezadigde man

te maken, maar verpleegsters laten

zich teveel door hun aangeboren

meevoelen leiden en geven niet

graag toe dat ze voor een hopeloze

taak staan. Ik ben dan toch van hem

gescheiden, ik kon niet blijven op

mijn werk verschijnen met twee

dichtgeklopte ogen, een gebroken

neus of een half afgescheurd oor.

VICTOR

Wat een geschiedenis. Waarom heb je

mij dat niet eerder verteld. Dat je

een goede man hebt die werkt voor

ontwikkelingshulp dat wist ik al,

maar die andere, die beest. Aan

Willy heb je de steun en toewijding

die elke vrouw zou moeten hebben en

die ik je niet zou kunnen geven.

EMILY

Dat kun jij wel, je vrouw krijgt het

van je .

VICTOR

Jij zit dus ontelbare lange avonden

alleen thuis zonder seksgezel en op

je eentje uitgaan zie  ik je niet

 doen.

EMILY

Om er het beste van te maken doe ik

lange uren hier op Zilverschoon. Ik

heb geen enkele reden om stipt mijn

40 uren per week te kloppen en ik

blijf tot al de taken van de dag

zijn volbracht en die van de volgende

dag voorbereid. Dat weet je, je

kijkt ook op geen uur.

VICTOR

De vorige secretaris van het OCMW

deed zijn werk niet ik moest wel

inspringen en lange uren maken. Met

Sander Molenaers wordt het anders.

EMILY

Daar zal Wiske blij mee zijn.

VICTOR

Ja, vast. Maar dit moet me van het hart.

Je warme aanwezigheid treft mij altijd

zwaar in mijn gemoed. Tot hier toe heb

ik dat gevoel van overweldigende

verliefdheid weten af te houden, maar

nu woedt in mij een storm die ik in

bedwang probeer te houden, duidelijke

symptomen van grote liefdesdrang. Mijn

hartslag gaat bij momenten over de

honderd, te hoog om er mee te blijven

lopen. Ik heb een methode bedacht die

deze drang zou kunnen stillen: met jou

bloot in het hoge gras op de dijk gaan

liggen en blijven neuken en beuken tot

de schijndood erop volgt en wij genoeg

hebben van elkaar. Het probleem is dat

jij en ik weken later nog de sporen van

ons geweld in de kleuren blauw en geel

en groen op ons geslachtsdeel zouden

meedragen. Dat aan onze wederhelft

uitleggen zou niet simpel zijn.

EMILY

Je bent gek, je verbeelding slaat op

hol, Vik. Dat zal er nooit van komen.

VICTOR

Dat weet ik wel, het is een ingeving.

Was het gebeurd dan was het hek van

de dam geweest, dan zou ons verlangen

naar elkaar tien keer zo groot

geworden zijn en zouden wij een korte

tijd diep gelukkig en voldaan in een

roes hebben geleefd, maar ook onze

dierbaren in het verdriet hebben

gestort, mijn vrouw Louise zou er

nooit overheen komen, onderschat

nooit het leed van een

uiteengereten gezin.

EMILY

Lang genoeg gebabbeld. Het mag niet

te lang duren want ze houden ons van

uit het kasteel in de gaten. Met een

verrekijker als het erop aankomt.

VICTOR

Dat meen je niet.

EMILY

Oudjes zien altijd wat ze niet moeten

zien en praten eindeloos onder elkaar,

het houdt nooit op, aan alle bezoekers

vertellen wat ze menen gezien te

hebben, de waarheid natuurlijk, maar

beladen met verzinsels en die

verzinsels blijven hangen in het

geheugen van achterdochtige mensen,

zeker in dat van Sander Molenaers.

VICTOR

Hij duikt overal op. (loopt naast zijn

fiets met korte passen de steile helling af)

EMILY

(volgt hem op een paar meter)

Oudjes wandelen op de paden van het park, twee of drie besjes samen. Hier en daar loopt een knar naast een besje, er zijn minder mannen dan vrouwen, ze lopen liefst aan de zijde van een oud vrouwtje, een snuifje genegenheid in de levensavond.

EXT.           PARK KASTEEL ZILVERSCHOON     DAG

EMILY

(Emily kijkt het bewogen aan)(V.O.)Word ik

ook binnen twintig, dertig jaar als de

oudjes, die leven in de waan van

veertig, vijftig jaar geleden, die

zich in lengtematen nog niet decimaal

maar nog korporaal uitdrukten, duim,

vinger, hand, voet, schrede, zich niet

volop bewust zijn van wat zich nu om

hen heen in de nieuwe tijd afspeelt en

zich meer om hun eten dan om hun

stoelgang bekommeren. Zou de volgende

generatie ons in de steek laten? Ik zal

dat in elk geval nooit doen met de

mensjes waar ik voor insta. Ook op het

einde van de twintigste eeuw zijn er

nog mensen met plichtsbesef, meer

Christusfiguren dan we denken want veel

te veel lui geloven dat een teken van

goedheid geen teken van grootheid is

maar van zwakte.

VICTOR

(komt eerder dan Emily bij het kasteel en

stalt zijn fiets)

EMILY

(maakt een praatje met boer Laarmans die in

het rustoord verblijft maar nog goed genoeg is

om in het park een handje uit te steken)

FADE-OUT

FADE-IN

INT.            INGANG EN ZAAL ZILVERSCHOON              DAG

VICTOR

(interieur van het kasteel) (V.O.) Het

kasteel draagt nog vele sporen van

zijn oorsprong. Op de hoogste

verdieping kleine kamers voor het

vroeger huispersoneel, eerder cellen,

nu slaapkamers voor bejaarden die

liever alleen willen slapen. Op de

eerste verdieping grote kamers

ingericht als slaapkamers voor twee

en meer oudjes of voor

personeelsleden die hier overnachten.

Een kamer is weerhouden als

vluchthuis voor meisjes of vrouwen

die hier een veilig onderkomen zoeken.

Beneden een grote zaal, nu ingericht

als eetzaal, een grote inkomhal met

trap en aan de andere kant een salon

waar de bewoners kunnen kaarten en

TV kijken, er is een hoekje met een

kleine bar voor de bezoekers. Het

kasteel is aangepast maar niet echt

geschikt voor een bejaardenhome.

Jan, een pee van 86 jaar, staat bij de ingangsdeur en probeert buiten te glippen. Jan is niet helemaal bij zijn zinnen)

VICTOR

(houdt Jan tegen) Binnen blijven Jan, je

loopt altijd verloren en dan zijn we

je kwijt. Als je in de vijver sukkelt

is het met jou gedaan, de vijver is

meer dan twee meter diep en de eenden

zullen je niet redden. (leidt hem bij

een arm naar zijn zetel en groet de andere

oudjes)

Aan een tafel zitten ze met vier te kaarten, die zijn nog goed bij hun verstand. Vie zit er mokkend bij, ze mag niet meer meedoen.

VIE

Mag ik nog eens meedoen.

EEN VROUWTJE

Neen Vie, je vraagt na elke slag

opnieuw wat troef is, zo kunnen

we niet spelen.

EULALIE

(zit in een hoek luid weesgegroeten

en onze vaders te bidden)

MARIEKE

(zingt met hoog stemmetje haar lijflied: O was

ik maar bij moeder thuis gebleven.

BERKE

(is met zijn looprek onderweg naar het toilet)

’t Is ‘t hopen dat ik het haal.

VICTOR

(geeft Octavie die onderweg naar haar stoel

een arm) Octavie, wanneer gaan we nog

eens dansen. Je ziet er weer uit als

een koningin.

VICTOR

(tot bij Jakke die nog aan tafel zit met een

vuile mond. Een verzorgster veegt zijn mond

schoon) Jakke, de jonge meisjes kunnen

van je lijf niet blijven.

VICTOR

(loopt de keuken in, spreekt de kokkin aan)

Anna ik heb de menu voor de volgende

week zo goed als klaar, heb je een

speciale wens.

ANNA

Neen Vik, als jij het doet zal het wel

goed zijn en Emily is daar om te zien

dat het deugt.

VICTOR                                      

Lekker en goed eten is de laatste vreugde

die wij de oude mensen kunnen bieden,

elke cent die ik mag uitgeven aan eten,

moet goed worden besteed.

ANNA

Dat weten wij, Vik. En je bent altijd

goed bijtijds zodat de keuken de tijd

heeft om de inkopen te doen. Wij

proberen de beste kost te geven die

er te krijgen is. Voor ons is het

plezierig te werken met verse

groente, vers fruit, gekeurd vlees en

gezonde desserts.

VICTOR

Een lekkere en overvloedige hap mogen

wij de mensen in de herfst van hun

leven niet onthouden, smakelijkheden

zijn een van de weinige dingen waar

ze nog genot aan beleven. Het

rusthuis Zilverschoon doet het in de

statistieken beter dan het nationale

gemiddelde, per jaar verhuizen er

minder dan twintig percent van de

residenten van deze rustige omgeving

naar de nog rustiger eeuwige

lusttuinen. Rusthuizen zijn

sterfhuizen, dat is helaas niet

anders. (loopt weer de zaal in)

PIT TIELEMANS

(de oefenmeester is op stap met Johanna,

een vrouwtje van in de negentig. ze klampt

zich aan hem vast en herhaalt bij elke stap

dezelfde zin)

JOHANNA

Ik ben blind en kan niet meer alleen

gaan maar ik heb nog al mijn verstand.

PIT TIELEMANS

Dat is waar, Johanna, maar we zijn er

altijd om je te helpen.

VICTOR

Je bent hier nooit alleen, Johanna.

(loopt de trap op naar zijn kantoortje op

het eerste)

FADE-OUT

FADE-IN

INT.            KANTOOR VICTOR           DAG

VICTOR

(het raam staat open en van daar kijkt hij

naar het park, de vijver en het wandelpad

omheen de vijver)

COMMENTAARSTEM

(O.S.) Daar zitten ze, de ouden van

dagen die nog uit de voeten kunnen,

alleen, in paren en in groepjes,

onder de linde of onder de blote

hemel, te praten of voor zich uit

te staren. Het geluid van een tractor

op het veld, een vliegtuig dat

donderend als een ver onweer de grond

verlaat in Zaventem, de trein die

zich optrekt in het station, het

ontstemde gekwaak van een opgeschrikte

eend en het spelen van een lichte

bries in de bomen van het kleine bos.

VICTOR

(sluit zijn ogen en snuift de geur van de

lindeboom op het plein voor Zilverschoon. twee

oudjes die op het pad wandelden wuiven naar hem

en blijven koekoek roepen tot hij zijn ogen

open doet) (V.O) (in beeld brengen) Al wat ik

Emily heb verteld, al wat ik nu in

gedachten heb zou ik moeten opschrijven,

er een verhaal van maken. Het is niet

al verzinsels wat de oudjes vermoeden.

In dit kantoortje plegen Emily en ik

lange uren ijverig samen te werken, maar

niet alleen hier. We hebben er wel geen

gewoonte van gemaakt, maar af en toe

als het weer en het werk het toelaten en

als wij er zin in krijgen, maken we een

wandeling langs de vijver, tot op de dijk

om in de open lucht de taken en de

problemen die Zilverschoon meebrengt,

te overlopen. Achter een kreupelbosje,

uit het zicht van de nieuwsgierigen,

durven we soms elkaar heel innig te

omhelzen en over te gaan tot een

tongrol. De dagen dat zij gewillig is mag

ik met een hand onder haar rok in haar

slipje gaan, woelen in haar schaamhaar

en met een vinger tussen haar

schaamlippen, voelen dat ze een

meisje is. Op andere dagen duwt zij

mij weg als ik begin te scharrelen

en kijkt naar de verte, naar de

eerste uitlopers van het Hageland.

Dikwijls waait onze verliefdheid

om onze hoofden als stuifmeel in

een bries over een groen en golvend

korenveld, maar toch zijn we nooit

verder gegaan dan dit tortelen.

Emily is nog maar een keer met een

hand in mijn gulp gegaan om mijn

groot geworden kleine jongen boven

te halen en er mee tussen haar

dijen en tegen haar slipje te

schuren, maar verder laat ze het

niet komen, alsof ze bang is om

zich helemaal open te gooien.

Drempelvrees of diepliggend respect

voor onze wederzijdse

huwelijkspartner heeft ons er

totnogtoe van weerhouden in het

kreupelhout te gaan liggen en ons

niets ontziend op elkaar te storten

en het te doen op dagen dat het

gras droog is, lekker geurend en

uitnodigend. Zijn we nog niet over

de hele lengte over de schreef

gegaan, wat we gedaan hebben is in

elk geval overspel volgens de aloude

maar nog geldige wetteksten die het

zedelijke gedrag aan banden leggen

om maar niet te spreken over de

wetten van de pastoor, die er

trouwens geen uitstaans mee heeft.

Daar maal ik niet om, maar ik

bedrieg Louise, nog niet in daden

maar in gedachten. Mijn schuldgevoel

ligt op mijn maag en dat orgaan

bezorgt mij ongeveer even veel

storingen als mijn ongestilde

liefdeshonger. Wat een biecht.

EMILY

(komt binnen om de menu’s te overlopen en

enkele routinezaken te bespreken) Er is

weer ruzie geweest tussen Rosalie en

Clementine die slapen op dezelfde

kamer, ze hebben aan elkanders haar

getrokken. Het oude liedje, niets

ongewoons. Verder een doodnormale

dag op Zilverschoon. Ik heb gehoord

van gevallen waarbij man en vrouw

op hogere leeftijd die in dezelfde

kamer verbleven, elkaar naar het

leven stonden.

VICTOR

Ik hoop dat het tussen Louise en mij

nooit zo ver zal komen, maar hoe kan

ik nu weten dat mijn hersenen later

niet vol gaten en eeltknopen zullen

vallen. (staat op, omhelst Emily, legt

een hand op een borst, ze weert hem af.

gaat terug achter zijn bureau)

EMILY

Ik heb nog een geval te melden dat mij

in hoge mate heeft geërgerd. Jean Van

Beneden, de verzekeraarmakelaar die

nog niet genoeg bankpapier heeft

opgetast, heeft daar iets willen aan

doen ten koste van een minder alert

vrouwtje. Ik heb hem betrapt op de

kamer van Nieke Huidevetter. Neen, hij

was niet aan het stelen maar het

scheelde niet veel. Hij legde het

slimmer aan boord. Nieke woont nu zes

maanden op Zilverschoon, haar

proefperiode is afgelopen, ze voelt

zich hier goed en ze heeft haar huis

enkele weken geleden openbaar

verkocht. De notaris heeft de

papieren in orde gebracht en heeft de

drie miljoen, op zijn rekening laten

zetten waar Nieke erover kan beschikken.

Het lag in haar bedoeling het geld te

verdelen onder haar twee dochters, maar

er kwam een kaper op de kust in de

gedaante van Jean Van Beneden. Die

is Nieke nog geen half uur geleden

komen bezoeken, heel vriendelijk,

handenwringend, met de beste

bedoelingen. Hij wilde haar aan het

verstand brengen hoe zij haar

geld heel voordelig kon beleggen in

kasbons, uitgegeven door een stevige

Hollandse bank. Hij drukte er op dat

hij bereid was de bons voor haar te

bewaren, de verantwoordelijkheid op

zich te nemen dat de coupons, netto

opbrengst 24 percent, op de vervaldag

geïnd werden en zij het geld van

de rente in handen kreeg, zij had

naar niets meer om te zien. Nieke,

toch al in de zeventig, luisterde

met grote ogen. Van Beneden toonde

aan, folder in de hand, dat het voor

haar kinderen geen verschil uitmaakte,

ze zou ze jaarlijks kunnen verrassen

met een heel mooie rente en intussen

bleef haar geld zijn waarde houden,

dat geld kwam hen later toe, maar

daar was geen haast bij, hahaha. Hij

wilde geestig zijn. Dan pakte hij uit

met zijn vertrouwenwekkende glimlach

die hem berucht heeft gemaakt en

waarmee hij goedgelovige mensen voor

zich heeft weten te winnen, om de

tuin geleid of gewoon bedrogen. Ik

heb in de gang staan luisteren, de

glimlach heb ik niet gezien maar ik

ben binnengelopen op het ogenblik

dat ik Van Beneden met papieren

hoorde ritselen. Ik heb langs mijn

neus weg gevraagd hoe de kinderen in

het geval er iets gebeurde over het

geld van hun moeder zouden kunnen

beschikken als de stukken, niet op

naam waren maar verdorie in zijn

safe zitten. Wat voor verschil kon

het voor hem uitmaken, heb ik hem

gevraagd, dat hij even wachtte tot ik

de dochters had opgebeld om te vragen

of die langs wilden komen, zij hadden

toch min of meer het recht toe te

zien op de zaken van hun moeder. Jean

was op zijn pik getrapt, hij verweet

mij dat ik hem staan afluisteren had

maar wilde geen ruzie maken. Ik moest

de moeite niet doen om de dochters op

te bellen, hij zou zelf wel met de

meisjes praten en alles ineens in

orde brengen. Hij vertrok meer met

een grijns dan met een glimlach.

VICTOR

Goed gedaan, jij doet meer dan je plicht.

Jij beschermt je oudjes tegen klaplopers

om niet te zeggen struikrovers, wie zou

daar nog de tijd voor nemen. Het is voor

jou niet genoeg dat ze bijtijds hun papje

krijgen en een propere luier omgespeld

krijgen. Alleluja.

EMILY

Genoeg bloemetjes gegooid. Nieke is nog

heel zindelijk, ze is lang niet aan

luiers toe. Kreeg ik maar een procentje

van het geld dat ik uit de klauwen van

die havik heb gered. (keert zich naar de

deur en met het water in haar ogen dat ze met

moeite kan ophouden, haalt zo diep adem dat

haar neus piept) Ik ga weg, ik heb mijn

opzeg gegeven. (draait zich weer naar Victor,

die haar stomverbaasd aankijkt) Meneer

Molenaers zat hier gisteren op je plaats

en heeft laten verstaan dat hij in de

toekomst hier zal zijn als dat nodig is,

jij hebt hier niets meer verloren. Je

plaats is op het gemeentehuis.

VICTOR

De smeerlap. Ik had het kunnen weten.

EMILY

Er is meer, hij heeft avances gemaakt.

VICTOR

Wat?

EMILY

Hij heeft mij uit eten gevraagd en niet

naar de frituur in het dorp, hij wil

het chic en intiem.

VICTOR

Je hebt hem toch wandelen gestuurd.

EMILY

Natuurlijk niet, jij hebt me nooit

gevraagd. Ik mag ook wat hebben voordat

ik hier vertrek.

VICTOR

Je staat me uit te lachen.

  EMILY

Dat zie je van hier dat ik met die knul

zou meegaan.

SANDER

(een klop op de deur. zonder te wachten op een

ja van Victor stoot Sander Molenaers de deur

open. is verbaasd) Stoor ik een intiem

samenzijn.

EMILY

Wat moet ik daar op antwoorden. Ik heb

meneer Goethals verteld dat u hier de

zaken zult waarnemen.

VICTOR

Is dat zo (neemt enkele papieren op van de

tafel) dan kunt u beginnen met de

weekmenu’s op te stellen, mevrouw

Bosmans zal wel even nakijken of ze

voldoen aan de dieetvoorschriften. Zo

lang ze er nog is.

SANDER

Ja maar ...

VICTOR

Niks maar, wie hier mijn taak overneemt

neemt alles en iedereen over.

Uitgenomen Emily, daar blijf je met

je poten af.

SANDER

Pak uw boeltje en ga weg, meneer

Goethals, voor het tot ruzie komt.

EMILY

Het zal niet tot ruzie komen, niet om

mij. Ik heb het Victor al verteld dat

ik mijn ontslag heb ingediend.

VICTOR

Jij weg, ik opzij gezet, geen nood,

meneer Molenaers is de toestand wel

meester.

SANDER

Als het zo zit kan meneer Goethals

evengoed hier nog een tijd blijven tot

hij mij op de hoogte heeft gebracht.

VICTOR

Ik wil al niet meer.

EMILY

Victor doet hier alles. Een klein

voorbeeld. Oscar Wagemans, die altijd

buikloop in de hoogste graad voorwendt,

heeft het vanmorgen weer gedaan, daar

aan de trap naast de lift, met afgezakte

broek, zijn billen, zijn wollen

pantoffels en de vloer al stront wat er

was, dat de oude vrouwtjes er met

toegeknepen neus voor op de vlucht

sloegen en de jonge verzorgsters

aangeslagen door de stank van de

oudemannenpoep, niet wisten wat aan te

vangen. Terwijl de anderen er stonden

op te zien heeft Victor hier met eigen

handen de troep opgeruimd. Gaat u dat

doen, meneer Molenaers.

SANDER

Dat hoef ik niet te doen.

EMILY

Nee, maar het is niet verboden en het

bewijst de inzet van Victor, hij leeft

voor Zilverschoon. Het is een zending

en het is de vraag of u ooit de held

van Zilverschoon zult worden, zoals

Victor.

VICTOR

Je handen flink wassen meer is er niet

aan.

SANDER

Waarom vertrekt u zo plots, mevrouw

Bosmans. Heb ik u wat in de weg

gelegd.

EMILY

Het gaat niet om u, u kan ik wel aan,

ik volg mijn man naar Colombia, hij

heeft een contract getekend voor vijf

jaar om er te gaan werken voor

ontwikkelingshulp. Ik kan ginder veel

goed werk doen.

SANDER

Ik ga nu naar het gemeentehuis, er moet

zo spoedig mogelijk naar vervanging

worden uitgekeken. U proberen te

overhalen om te blijven zal toch niet

lukken. (verlaat het kantoor)

  VICTOR

Blijf bij ons, hier doe je ook goed werk.

Willy kan toch om de zes maanden naar

huis komen, je kunt je vakantie ginds

bij hem doorbrengen, vijf jaar duurt

niet lang.

EMILY

De vrouw moet haar man steunen en volgen,

dat is een plechtige huwelijksbelofte en

tegelijk wil ik je huwelijksleven en dat

van mij redden, want als ik hier blijf,

hier zou blijven ... ik hou zo veel van

jou ... je vrouw en kinderen mag je dat

niet  aandoen en ik mag het Willy niet

aandoen.

VICTOR

(staat op, duwt met zachte drang Emily tegen de

deur, geeft haar een tongkus en gaat met een

hand onder haar rok)

EMILY

Wat ga je doen.

VICTOR

Dat weet je, voelen dat je nog een meisje

bent. (laat Emily los) In wezen ben ik blij

en trots om wat jij gaat doen waar ik mij

al altijd toe geroepen voelde maar nooit

de stap heb durven zetten. Voor mijn

kundigheden zijn in de arme, vreemde

landen geen plaats, daar is geen geld om

te beheren en nog minder geld om

boekhouders te betalen. Nu het zover is

hadden we het een enkele keer moeten

doen Emily, schat, lieverd.

EMILY

Dan waren we door het ijs gezakt, wie

weet waar we dan terecht waren gekomen.

VICTOR

In geweten heb je gelijk. Maar goed dat

we het bij handgrepen gehouden hebben.

Lichamelijke liefde is zo veel

moeilijker om in toom te houden dan

geestelijke liefde, zeggen zij die het

kunnen weten. Het zal, het moet

overwaaien, met een dag seffens.

EMILY

Er zijn er die zelfmoord plegen om

een onvervulde liefde, hand in hand

van een hoge toren springen.

VICTOR

Ik zie mij geen zelfmoord plegen om

een onvervulde liefde. Ik heb nog

altijd Louise, dat is mijn toeverlaat,

mijn alles, wat zou ik zonder haar

beginnen. Intussen ben ik er zeker

van geen onvervulde, onbeantwoorde,

hopeloze liefde te hebben gekoesterd,

anders heb jij de hele tijd verdomd

goed komedie gespeeld.

EMILY

Geen komedie gespeeld, Vik. In een

geval op een miljoen is liefde

dodelijk, het is doorgaans een kwaal

die nogal eens aanleiding geeft tot

wartaal en puberaal gedrag.

VICTOR

Dank je. Dat moet jij zeggen,

mevrouw de verpleegkundige.

Als ik er maar geen plaag aan

overhoud, wegkwijnen, niet meer

om aan te spreken, misschien

laat je mij wel achter bij

Wiske, mijn kinderen en mijn

omgeving als een in zichzelf

gekeerde tobber, brombeer en

verlatene.

EMILY

Vik, Vik, met jouw vrolijk karakter

en belangstelling voor alles wat er

in de wereld omgaat, het vliegtuig

heeft de Belgische grond nog niet

verlaten of je denkt al niet meer

aan mij.

VICTOR

Vergeten zal ik je nooit en in mijn

hart zal nooit nog plaats zijn voor

een andere, alles wat ik heb zal ik

van nu af aan Wiske geven. Het klinkt

hoogdravend maar het is gemeend.

EMILY

Doe dat, je kunt niets beters doen. Dat

is het dan. (verlaat de kamer, haar taak

houdt haar bezig tot op de dag dat ze uit

het leven van Victor zal verdwijnen. in

het deurgat draait ze met haar kont)

DISSOLVE

FADE-IN

INT.               ZILVERSCHOON         DAG

Emily Bosmans heeft het erg druk om haar vertrek voor te bereiden en Victor krijgt weinig gelegenheid om met haar te praten. Hij staat haar na te staren en haalt zijn schouders op.

VICTOR

(V.O.) Het zal moeten wennen.

FADE-OUT

FADE-IN

INT.               GEMEENTEHUIS KANTOOR MOLENAERS         DAG

SANDER

(de nieuwe secretaris van het OCMW, Sander

Molenaers heeft het druk op het gemeentehuis.

Emily moet vervangen worden en hij dicteert

een brief aan een secretaresse) Juffrouw, u

weet die brief wel in te kleden. We

zullen eerst een aankondiging plaatsen

in de kranten, zien hoeveel antwoorden

we krijgen. (neemt de telefoon op en

toetst een nummer in) Vik, heb je een

minuutje. (even later komt Victor binnen)

Ga zitten Vik. Ik ben bezig mij in te

werken in het doen en laten van het

OCMW. Mijn voorganger Van Horenbeeck

stak niet veel meer uit, hij liet

alles aanslepen. Ze mogen van geluk

spreken dat jij een groot deel van zijn

werk hebt opgeknapt.

VICTOR

Wat niet buiten mijn bevoegdheid lag

heb ik weggewerkt.

SANDER

Ik zal je hier hard nodig hebben maar

ik hoor dat je op Zilverschoon goed

werk verricht. Je zult er nog enige

tijd naartoe moeten, zeker als Emily

weg is en we nog geen vervangster

hebben. En ook de nieuwe

hoofdverpleegster zal moeten geholpen

worden om zich in te werken.

VICTOR

Ik houd van mijn oudjes en zij rekenen

op mij. En nu moet ik echt naar

Zilverschoon voor de laatste

voorbereidselen van de jaarlijkse

feestdag voor de oudjes. Ik moet zien

hoe de repetitie verloopt en of alles

op zijn plaats komt. Misschien voor

de laatste keer.

SANDER

Het zal wel loslopen Vik. Ik weet het

omdat jij een optimist bent.

VICTOR

Daar zal ik het moeten mee stellen.

DISSOLVE

FADE-IN

INT.                GROTE ZAAL RUSTHUIS           DAG

Het jaarlijks feest voor bejaarden. Aan een kant van de zaal is een podium gebouwd met gordijnen waar de artiesten zich achter kunnen verkleden. In de zaal zijn rijen stoelen gezet waar de bejaarden en een aantal gasten op hebben plaats genomen. Alle plaatsen zijn bezet. Goethals is ceremoniemeester. Hij komt van achter het gordijn naar voor op het toneel en kondigt een nummer aan.

 

VICTOR

Yvonne en Charel, twee kranige bewoners

van Zilverschoon komen u amuseren met

een sketch. Graag een daverend applaus.

Het doek gaat op.

YVONNE

(komt op in donkerblauw mantelpak en heeft een

hoedendoos bij zich. ze kijkt in het rond)

CHAREL

(komt op gekleed als politieman) Dag

mevrouwtje, waar hebt u uw auto

geparkeerd.

YVONNE

Daar, op de hoek van de parking.

CHAREL

U mag daar niet staan.

YVONNE

En waarom niet. Er was plaats.

CHAREL

Omdat het de plaats is van de commissaris.

Ga je kist maar gauw verplaatsen of ik

gooi u de bon op voordat de commissaris

mij roept. Ik wil niet dat iemand denkt

dat ik mijn werk niet goed doe.

YVONNE

Wie zegt dat u uw werk niet goed doet?

CHAREL

De agenten hebben het altijd gedaan. Bij

de commissaris en bij de burgers. Komt

er een madammeke als u die denkt dat zij

haar bak kwijt kan waar het haar zint.

Mensen als u zeggen dat wij alleen goed

zijn om parkeerbonnen te schrijven maar

als er ergens een overval wordt gepleegd

lopen wij in de andere richting zo snel

onze benen ons kunnen dragen. En dan

zegt de commissaris dat wij niet genoeg

bonnetjes uitschrijven.

YVONNE

Bent u zo iemand, die bang is als er

geschoten wordt.

CHAREL

Dat hangt er van af met wat er

geschoten wordt.

YVONNE

Wil meneer de agent geestig zijn of

ongepast schunnig? Moet ik dat melden

dat bij de commissaris?  

CHAREL

Niets te melden. Ik ben niet bang, ze

mogen schieten met een zesschieter,

een pistool of met een proppenschieter.

Ik ben niet bang, nog van geen tien

bandieten.

YVONNE

En elf dan?

CHAREL

Elf? Dat is iets helemaal anders. Dat

is andere koffie. Maar u moet mij niet

afleiden mevrouwtje. Wat draag je mee

in die doos. Is die doos gevuld met

wiet of sexy ondergoed. Maak eens open.

YVONNE

Ik doe mijn doos voor u niet open.

CHAREL

Wie verkoopt er nu schunnige praatjes?

Daar zal de commissaris niet mee

lachen, zeker de nieuwe niet.

YVONNE

Oei, dat klinkt gevaarlijk. Is de nieuwe

dan zo gevaarlijk. 

CHAREL

Hij heeft de naam streng te zijn voor

vrouwen, mevrouw. En laten we het over

uw auto hebben. Die rammelkast is vuil,

de nummerplaat moet altijd proper zijn

en duidelijk leesbaar. Het is genoteerd.

Morgen komt u naar het bureau om je

ding te tonen.

YVONNE

Mijn ding?

CHAREL

Uw nummerplaat. En hoe lang is het

geleden dat uw uitlaat nog is

nagezien.

YVONNE

Met mijn uitlaat is er niets mis.

CHAREL

Daar zal ik strak eens laten naar kijken.

En uw inlaat.

YVONNE

Daar wil u zelf naar kijken, zeker.

Vies oud mannetje.

CHAREL

Dat heb ik gehoord. Belediging van een

agent op dienst. En hoe is het gesteld

met uw bumpers? Zo te zien valt dat

nogal mee.

YVONNE

Meneer de agent, nu wordt het te grof.

Mag ik u een vraag stellen?

CHAREL

Ik stel hier de vragen, mevrouwtje, niet

te vrank worden. Wacht tot je voor de

commissaris staat.

YVONNE

Je kent de nieuwe commissaris toch niet.

CHAREL

En nu die doos open doen of ik doe ze

zelf open. Je gedrag is bijzonder

verdacht. Dat is een reden om je af

te tasten.

YVONNE

Dat ook nog.

CHAREL

Je wil ze niet loslaten, wacht. (grijpt

naar de doos) We zullen zien wie hier de

baas is. En u staat nog altijd op de

plaats van de commissaris geparkeerd.

U zult weten naar wat prijs.

YVONNE

(ontwijkt de greep van Odiel. ze opent de

doos, haalt er een kepie uit en zet die op)

Mag ik mij voorstellen, de nieuwe

hoofdcommissaris Hilda Van Petegem.

ODIEL

(totaal de kluts kwijt) U mag uw auto hier

laten staan, Mevrouw. Mag ik uw voertuig

een wasbeurt geven? Ik kan dat goed.

DOEK

DOEK OPEN

Victor is gekleed als circusdirecteur met hoge hoed. Odiel is gekleed als de clown August met rosse pruik. Victor heeft een zweep die hij laat knallen en Odiel doet allerlei acrobatische kunstjes, doet twee, drie keer de koprol, laat een been verdwijnen in zijn brede broekspijpen. Op het einde neemt legt Victor zijn zweep op een schouder van Odiel, sluit achter aan op Odiel en plakt zich tegen hem aan. Odiel doet alsof hij een klarinet bespeelt en Victor blaast er in. De bekende clownsdeuntje weerklinkt en benen tegen benen stappen ze rond het toneel en treden af.

DOEK

DOEK OPEN

VICTOR

(weer normaal gekleed komt op het podium en

spreekt tot de zaal) Emily, de engel van

Zilverschoon, gaat ons helaas verlaten.

Ik zou hier een uur en meer kunnen

staan spreken om de verdiensten van

Emily uit de doeken te doen en haar

de lof toe te zwaaien die haar toekomt,

maar de mensen die haar kennen weten

dat Emily dat liever niet heeft.

Een grote dame die zeer bescheiden

is gebleven. Hoe bescheiden ze ook

is, nu moet ze naar boven komen voor

een bloemenhulde.

Emily komt naar voor en beklimt het trapje naar het podium. Een paar oudjes van Zilverschoon brengen tuilen bloemen. Ook de voorzitter van het OCMW en de burgemeester komen met bloemen. Na de bloemenhulde geeft Victor haar een wangzoen en neemt weer het woord. 

VICTOR

Ik heb er voor gekozen geen lange

toespraak te houden om afscheid te

nemen van Emily. Ik vind dat een

stuk mooie muziek meer zegt dan

duizend woorden. Ik heb het zangkoor

van de gemeente, het wijd en zijd

befaamde gezelschap, gevraagd om

een uitvoering te brengen van In het

Avondrood van Richard Strauss. Het

is in het Duits maar ik heb hier een

Nederlandse vertaling die ik voorlees:

Wij zijn hand in hand

door droefenis en vreugde gegaan,

van onze tochten bekomen wij beiden

nu boven het stille land.

Rondom ons neigen de dalen,

reeds verduistert de lucht,

twee leeuweriken stijgen nog

nadromend in de fijne nevel.

Kom hier, en laat ze fladderen,

gauw is het slaaptijd,

dat wij niet verloren lopen

in deze eenzaamheid.

O wijde, stille Vrede!

Zo diep in het avondrood.

hoe moe zijn wij het trekken -

loert hij daar al de dood?

Emily en Victor blijven naast elkaar op het podium naar de uitvoering luisteren. Na de laatste noot geeft hij Emily weer en kust en zij geeft hem onverwacht een kus terug. Het podium wordt ontruimd.

ODIEL

(heeft zich weer gewoon gekleed. Hij vertelt een

serie moppen die al jaren op dergelijke feesten

worden bovengehaald, maar ze doen het nog. Odiel

zingt uit het  repertorium van oude, plaatselijke

volksliedjes, van Zjef en zijn sik, van Mijn

Sofieke, van Zwaluw lief keert gij ooit nog weer.

de oudere mensen in de zaal zingen mee, ze kennen

de liedjes nog van vroeger)

VICTOR

(gaat tijdens afscheidslied naast zijn vrouw

Louise zitten) Vond jij dat mooie muziek. Ik

kon toch niet voor een doodgewone Vlaamse

schlager gaan.

LOUISE

Voor domme mensen zoals ik. Het was mooie

muziek, ik was er door aangegrepen. Wat

denk je, dat ik een achterlijke boerentrut

ben.

VICTOR

Heb ik dat gezegd?

LOUISE

Laten verstaan wel. Kom, nu geen ruzie,

dat had ik niet mogen zeggen. De

verpleegster kreeg veel applaus en

veel kussen.

VICTOR

Hoor ik daar een tikje jaloezie.

LOUISE

Neen. Ik wil zeggen dat ze kussen kreeg

van iedereen van wie bloemen bracht.

VICTOR

Zo, op die manier. Ik had je verkeerd

verstaan.

LOUISE

Dat gebeurt nog de laatste tijd.

VICTOR

Zouden we niet wat luisteren naar de

liedje van Odiel. Hij doet zo zijn best.

LOUISE

(fluistert) Naast wie zit Emily? Is dat de

nieuwe secretaris van het OCMW?

VICTOR

Sander Molenaers, de nieuwe secretaris

zit een paar plaatsen verder. Die zou

liever naast Emily zitten maar daar zit

haar man.

LOUISE

Ze maken zoveel van die Emily. Lelijk

is ze niet maar veel dikker mag ze niet

worden.

VICTOR

Dat is mij ook opgevallen. Zijn de

kinderen niet willen meekomen, natuurlijk

niet, die houden het bij Judas Priest,

AC/DC en Will Tura.

LOUISE

Niet iedereen is opgezet met je grote

muziek. Jij bent ook jong geweest toen

was het ook meer swing en jazz dan Bach.

Johann Sebastian Bach.

DISSOLVE

FADE-IN

EXT            VOOR KASTEEL ZILVERSCHOON           DAG

VICTOR

(aan de zijde van Louise. ziet Emily wegrijden

aan de zijde van haar man, voorbij de eiken

aan de ingang van het park, neemt Louise om

haar middel)

LOUISE

Daar vertrekt je geliefde.

VICTOR

Zij is niet mijn geliefde en niet mijn

minnares en ze vertrekt pas voor goed

binnen een paar dagen. (V.O.) Even deed

het pijn maar in lang niet zo diep als

het heimwee dat ik moest doorstaan de

eerste dagen van mijn legerdienst, in

het kamp ver van huis, het verdriet dat

elke rekruut moet doorstaan en waar

sommigen aan ten onder gaan dat is pas

verdriet.

DISSOLVE

FADE-IN

EXT.               RIVIERDIJK           DAG

Louise en Victor stappen op de dijk.

VICTOR

Prachtig, zalig zomerweer. Willen we

net als toen in ons blootje in de

weide ravotten.

LOUISE

(begint haar blouse los te knopen)

VICTOR

(kijkt haar stomverbaasd aan)

LOUISE

(schiet in een lach) Had je nu echt

gedacht dat ik mij hier zou

uitkleden.

VICTOR

Hoop doet leven.

DISSOLVE

FADE-IN

INT.           KANTOOR VICTOR ZILVERSCHOON          DAG

De vrijdag na het feestje van de zondag tevoren, de laatste dag van EMILY. In de kamer zijn VICTOR, EMILY, SANDER, aftredend secretaris van het OCMW VAN HORENBEECK, PIT TIELEMANS, oefenmeester en therapeut.

SANDER

Zo Emily, ik mag je toch Emily noemen,

dit zijn je laatste stonden in

Zilverschoon. Wij wilden niet dat jij

met stille trom zou vertrekken, daarom

dit korte samenzijn.

EMILY

Ik heb zondag al mijn feestje gehad.

VICTOR

Nee, dat is een jaarlijkse gebeurtenis.

We hebben je alleen maar in de

bloemetjes gezet.

SANDER

Wij hebben samen wat bijeengelegd om een

karton schuimwijn te kopen.

VICTOR

Champagne was beter geweest maar daar

konden wij niet over. Dat konden we de

meisjes niet vragen.

EMILY

Fijn, dat had ik niet verwacht, maar ik

heb van mijn kant pralines en petitfours

laten aanrukken.

SANDER

Bij deze gelegenheid mag er tijdens de

diensturen een glaasje gedronken worden.

Niet alle dagen verlaat iemand als Emily

ons. Maar we gaan daar niet in

Overdrijven.

De verzorgsters, keukenpersoneel en schoonmaaksters komen in groepjes van twee of drie een glaasje slurpen en een bonbon snoepen. Als ze allemaal langs zijn geweest blijven ze onder hun vijven napraten.

SANDER

Ik wens je veel geluk en gezondheid in

dat verre hete land met een  bevolking

die gemiddeld een stuk meer gebrek

lijdt dan de armste mensen hier, maar

die hoor je minder klagen dan de

kleine verdieners hier. Ik weet niet

veel maar wel iets van de derde

wereld. Ik heb je niet lang gekend

Emily, maar naar ik heb gehoord en

van wat ik van je heb kunnen zien

heb je uitstekend werk gedaan, je

zult moeilijk te vervangen zijn.

EMILY

Niemand is onmisbaar, maar als ik een

opmerking mag maken, laat Vik zijn

werk hier verder doen, hij is hier

graag gezien en weet waar hij mee

bezig is.

SANDER

Ik reken op Vik, hij mag hier komen

zo dikwijls het nodig is, maar op het

hoofdkantoor van het OCMW is een en

ander blijven liggen het laatste

jaar, mijnheer Van Horenbeeck mag het

horen, Vik zal daar de eerste tijd

hard nodig zijn om de achterstand weg

te werken. Daarna komt een nieuwe

werkindeling.

PIT TIELEMANS

Een stevige aanpak zou niet mis zijn,

ik zit nog altijd op een echte

fitnessruimte te wachten, heel veel

toestellen hebben we niet nodig maar

wel genoeg om meer dan een oudje

tegelijk aan het oefenen te zetten,

nu schiet ik niet op, tien minuten

per patiënt is te weinig om ze fit

te houden of tenminste mobiel.

SANDER

Breng ik naar voor op de volgende

zitting van de OCMW-bestuursraad.

Gerard heeft zich de laatste tijd

met het dagelijkse bestuur niet

veel meer opgehouden..

VICTOR

Niet veel. Helemaal niet.

GERARD

(is de enige die gaan zitten is. op de desk van

Victor staat een fles die hij op zijn eentje aan het

leegmaken is, hem kan niets meer deren)

Het is tijd voor de allerlaatste handdruk, de laatste omhelzing en wangzoen.

VICTOR

(krijgt het water in zijn ogen) Emily op mij

zul je altijd kunnen rekenen. Dat is een

eed. (V.O.) Ik weet het, dat is een belofte

in de wind, wat zou ik doen als het erop

aankomt, als je echt in nood raakt. Naar

je toe vliegen en Wiske meenemen of

achterlaten. Ik heb Wiske ook eeuwige

trouw en steun beloofd toen we voor het

altaar stonden en bij god, ik heb per

slot van rekening voor vijfennegentig

procent woord gehouden.

DISSOLVE

FADE-IN

INT.               KANTOOR            DAG 

Van in het venster zien ze Emily in haar auto stappen, wuiven en verdwijnen onder de schaduw van de grote bomen, die het zicht op de inrijpoort belemmeren. Met drie blijven ze haar nakijken, Gerard is half onder de invloed van de drank halsstarrig naast zijn fles blijven zitten.

VICTOR

Ik zal haar missen, maar ik ken er veel

die haar nog veel harder zullen missen.

Wie zal ooit Emily Bosmans, de engel

van de bejaarden, kunnen vervangen.

SANDER

Er is niks aan te doen, we konden haar

niet aan de ketting leggen.

PIT

Oudjes vergeten vlug wat zich in de

tegenwoordige tijd om hen heen

afspeelt, hun kort geheugen laat

hen in de steek, als jullie dat

kan troosten.

VICTOR

Goede dag, mannen, ik heb hier niets

meer verloren. We zien morgen wel.

(loopt naar beneden en gaat op een bank bij

de vijver zitten) (V.O.) Emily heeft

voorspeld dat ik haar al zou vergeten

zijn op het ogenblik dat ze in het

vliegtuig stapt voor Bogota. Ze kan

gelijk hebben. Ik kom haar vertrek

wel te boven, het zal niet anders

kunnen.

FADE-OUT